Hayatta kendinizi çıkmazda ve güçsüz hissettiğiniz, şefkate, anlayışa, umuda ihtiyacınızın olduğu zamanlar yaşamışsınızdır elbet. İşte bu aralar bende durumlar böyle. Kendimi kolu kanadı kırık, ne yapacağını bilmez halde hissediyor, çıkar yolu bulamadığım, elimden bir şey gelmediği için yenik kabul ediyorum.
Bir şeyi isterken önce hayırlısıysa olsun demeyi unuttuğum zamanlarda yukardaki sesimi duydu ve isteğimi bana bahşetti. Daha önceki postumda staj serüvenimin oldukça çetin geçtiğinden bahsetmiştim. Bir stajyer parçası olduğum halde üzerimde 2 kişilik iş yoğunluğu ve deli gibi sorumluluk vardı. Proje süresince hep elimden gelenin en iyisini hatta belki fazlasını hiç gocunmadan yaptım. Zamanla sap ile samanı ayırt edemeyen kişiler yüzünden demoralize olup kendimi keriz gibi hissetmeye başlayınca da başka iş aramaya koyuldum. Bu süreçte talebin çok olması ve mezuniyet şartı aramamaları sebebiyle Bilişim sektöründe danışmanlık firmalarını kovalamaya karar verdim. Stajyerlere sunulan imkanları bilirsiniz, pek çok firma ya staj zorunluluğu ister ya da kocaman üniversite öğrencilerine bir cep harçlığı bile vermekten kaçınır. Üniversite 1. sınıftan beri çalıştığım ve kendi kendimi geçindirdiğim (geçindirmek zorunda olduğum) için başvurularımı şirketlerin sunduğu imkanlara göre şekillendirmeye mecbur oldum. Danışmanlık firmalarını tercih etmemin bir diğer sebebi de buydu. Junior olarak başlattıkları elemanlara bir öğrenci için fena olmayan (benim için fena olmayan) imkanlar sağlıyorlar, hem de diploma aramıyorlar, işte tam benlik diyerek bir yola baş koydum.
Staj sırasında 2 firmayla görüşmem oldu, biri olumsuz geçti, diğerine kolayca kabul edildim. Zaman kaybetmek ve risk almak istemediğimden hemen ikinci firmaya okey verdim ve stajımı sonlandırmak için halihazırda çalıştığım şirkete durumu bildirdim. Kendi departmanım ve müdürüm benden çok memnun olduklarını fakat doğal olarak önümü kesemeyeceklerini söyleyerek beni olumlu karşıladılar. Fakat şirketten ayrılmama 4 gün kala kör ölür badem gözlü olur hesabı bizde kal seni kadroya alalım teklifi ile gelip kafamı allak bullak ettiler. Bu süreçte ik ile bir takım olumsuzluklar ve anlaşmazlıklar yaşadım ki bu da başka postun konusu olsun, ve tekliflerine olumsuz yanıt vererek yoluma devam ettim. Bu tercihimin beni bu kadar yıpratacağını tabiki de tahmin edemezdim ama yine de diğer firmadan ayrıldığıma pişman değilim orası da ayrı.
İş zekası alanında başladığım bu serüven beni bir ay gibi kısacık bir sürede kanser etti diyebilirim. Enformatik öğrencisi olduğum için her şeyden 250 gr mantığıyla bir eğitim aldım onu da hakkıyla alamamışım ki okulum uzamış, 5 senede bir boka yaramamışım. SQL bilgim select, from, where 'den ibaret iken karşıma çarşaf çarşaf sorgular gelince ben ne bok yedim diye kendimi sorgulamadım değil, saatler boyunca SQL çalıştım ki mahçup olmayayım. Sağ olsun iş arkadaşlarım her zaman yardımcı olmaya gayret ettiler. Fakat sektör gereği etrafım bilgisayar mühendisi ya da bu alanlara özel ilgisi olan insanlarla dolu olduğundan çoğu kez sorduğum sorulara aldığım cevaplar yine bilmediğim şeyler oldu ve hmmm iyimiş demekten başka bir tepki veremedim. İş fazlasıyla teknik, yok efendim ETL'ler, OLAP küpleri, raporlar... Oysa ben küp şekerden başka küp bilmem diyemiyor insan. Yapı olarak çekingen biri değilim, bu işler tırmalamadan kapılmıyor bunun fazlasıyla farkındayım.Anlamadığım şeyleri 3 kez sordum, 5 kez sordum. Fakat zamanla haklı olarak insanları da yetiştirmeleri gereken işler ve kendi sorumluluklarından alıkoymak istemediğimden sormaya çekinir hale geldim. Beni emanet ettikleri senior'ım bilgi açısından derya deniz fakat anlatma yeteneği sıfır, bir de başımda ebabil kuşu gibi dikildiği devamlı ne yaptın, oldu mu diye sorguladığı için işin içinden çıkamaz hale geldim.
Danışmanlığın benim için uygun olmadığına karar vermem uzun zamanımı almadı tabi. Ofiste geçen zamanlar kabir ızdırabı gibi, sabah olmasın da işe gitmeyeyim diye uyumaktan korkar oldum. Kafamı duvarlara sürtesim, kendimi merdivenlerden yuvarlayasım, metronun önüne atlayasım geliyor. Her gün eve ceset gibi geliyor, zırt pırt gözyaşlarına boğuluyorum.
Tabi bir de öğrencilik sürecimi henüz tamamlayamadığımdan ötürü üzerimdeki baskı her geçen gün artıyor. Bitirme tezi hazırlamam lazım, daha bir arpa boyu yol katedemedim. Hoca olacak insafsızlara kalsa her hafta onların yanına taşınacak, götlerini yalayacaksın. Kaynak okumaya, içerik hazırlamaya, hoca kovalamaya ne vaktim ne de halim var. Haftaiçi işten çıkıp eve adım atınca yastığa yorgana gömülüp uzuuun uzuuun düşünüyorum, boş duvarları, tavanları izliyorum. Haftasonunun da bu psikoloji de pek farkı olmuyor çünkü Cumartesi gününden Pazartesi sendromuna giriyorum.
Eee deli misin çık o zaman demeyin, çalışmak zorundayım. Çalışırken de asıl hedefim olan mezuniyete her geçen gün daha da uzaklaşıyorum. Anlayacağınız iki ucu boklu değnek. Her geçen gün daha da umutsuzluğa ve mutsuzluğa kapılıyorum malesef.
Biraz uzattım farkındayım ama kendi blogum ya biraz şımarıklık yapıp at koşturayım dedim. Sizce kendimi kesmeden ya da işyerinde birine ana avrat küfretmeden nasıl düze çıkabilirim, mezuniyete dair umutlarımı nasıl yeşertebilirim? Allah rızası için bana akıl ver ey okuyucu:( (tabi buraya kadar eee sıktın deyip postu kapatmadıysan)
Yaşadıklarını o kadar iyi anlıyorum ki... Ben de mimarlık mezunuyum diploma projemi teslim edebilmem 3 yılımı aldı; bu süre içerisinde hep çalışıyordum ya ben önemsemedim ya da çalıştığım yerlerde üzerimde olan baskı nedeniyle proje yetiştiremedim...
YanıtlaSilbundan önce çalıştığım yerde aynen anlattığın gibi çalışıyordum... Saat dakika değil artık saniye sayıyordum... Korkunçtu... İstifa ettim kabul edilmedi; 2 ay sonra tazminatlarımla birlikte kendileri çıkardılar bir dolu hakaret de promosyonu... Projemi teslim etmeme 2 hafta vardı ortada hiç çalışma yoktu... 2 hafta gece gündüz çalıştım... Yine mezun olamadım... Tepem o kadar attı ki okulu bile bırakmayı düşündüm açıkcası... Hemen kariyer'den iş başvurusu yaptım dedim kendimi yırtsam bitmeyecek bu okul bari çalış... Ertesi gün aradılar, 2 gün sonra işe başladım... burada da çok yoğun çalıştım ama mutluydum gece 4'te çıkıp sabah 8'de gelip bir de üzerine proje çalışacak enerjiyi buluyordum kendimde çünkü kafam rahattı, mutluydum... Çok uzattım... diyeceğim o ki... bir yerlerde seni de mutlu edecek bir iş var... ve hayatta insanın kendine yaptığı en büyük zülum sevmediği işte çalışmak... Umudunu yitirme... Belki de o kadar yakınında ki o iş... bulacaksın...
yaşadıklarınıza çok üzüldüm ve nekadar farklı bir yaşamımız olsada sizi çok iyi anlıyorum. sizie tavsiyem kesinlikle okulunuzu uzatmayın ve mezun olun 87 doğumluyum güneydoğuluyum 5 kardeşim var ve 3 kız 2oğlan 18 yaşında bende çalışmak zorunda kaldım ve çalıştığım yer Dershane tüm okul arkadaşlarımıın öğrenci olduğu kurumda ben çalışıyordum ailem liseye kadar okuttukdan sonra üni. gitmemizi istemedi sebep olarakda evlenince eşimin beni çalıştırıp paramaı yemesini istememişler herneyse çalışmaya başladım hiç istemedim 3 ay hergün ağlayarak iş yerine gidip geldim en ağırı arkadaşlarımı üniversiteye uğurlamak oldu onları öyle ggörünce bende hazırlanmak istedim izin vermediler aynı şeyi bir sonraki yıl tekrar denedim yine izin vermediler açık öğretim okudum yerini tuttumu hayır şuan avukat öğretmen psikolojik danışman olan arkadaşlarıma baktıkça çok üzülüyorum (ağlamamak için çok zor tutuyorum kendimi :=) )herneyse hala aynı iş yerindeyim patronum allahdan çok iyibir insan sizden ricam okulunuzu bitirmeniz çalışmak zorunda olmanızı anlıyorum allah yardımcınız olsun inşallah herşey en kısa zamanda yoluna girer
YanıtlaSilmezuniyetiniz için umut olsun istedim inşallah tekrar yeşeirir umutlarınız imkanlarınız varken bırakmayın kendinize çok iyi bakın.
Gördüğüm kadarıyla yemek yapmayı seviyorsun belki bu yönde bir meslek bulabilirsin.İnsanın mutluluğundan,sağlığından önemli birşey yok.
YanıtlaSilseni kısmen anlıyorum.ben okulumu daha bitirmeden, acil iş arayşına girmiştim. ailemin o sırada yaşadığı maddi zorluklar vardı ve kendimi mezun olur olmaz işe girmem gerektiğğine şartlamıştım.bütün arkadaşlarım amaan yazı geçir, tatil yap sonra girersin diyorken, ben daha haziran gelmeden, finaller başlamadan iş başvuruları yaptım. ama ağustosta işe girdim ve o iki ay bana iki yıl gbi geçmişti. şansıma çok kötü bir işe girdim, yani mesleğimle alakalı ama kötü, birşey öğrenemeyeceğim, ilerleyemeyecğeim hatta daha çok köreleceğim bir işti, maaşı da azdı. ama girdim bile bile, hem kendi masrafımı çıkarıyım, hem de cv'me tecrubeliyim yazabileyim diye. 5 ay zor dayandım, seni o kdr iyi anlıyorum ki. ağlaya ağlaya gidiyordum hergün işe ama bırakamazdım. hatta sapık bir müdürümüz bile vardı, düşün yani. sonra bir anda şans yüzüme güldü ve iyi bir yere geçtim, halen ordayım. bence pes etme, ne kadar zor, pis bir his anlıyorum ama pes etme. biraz daha dayan..umarım en kısa sürede moralin düzelir. okulunu da bitir.Gayret et, yüzüp, yüzüp kuyruğuna gelmişken, bırakma derim.Bi yandan yine daha iyi bir iş aramaya devam et, ama iş bulmadan bu işi de bırakma.inan birçok kişi senin yaşadıklarını yaşıyor. belki bu senin birz daha güçlü hissetmene yardımcı olur. umarım herşey gönlünce olur.
YanıtlaSilmuhteviyat-ı hayat, ne mutlu huzurlu oldugun kendini iyi hissetiğin bir işe kavuşmuşsun umarım en kısa zamanda ben de toparlayabilirim hayatımı:)
YanıtlaSilzeynep senin de yaşadıklarına üzüldüm malesef cogu zaman hayatın akışına karşı elimizden bir şey gelmiyor kendi hayatımıza izleyici kalıyoruz.
keşke şartların farklı olsaydı eminim o imrendiğin yerlere gelebilseydin eminim imrendiğin insanlardan daha başarılı da olurdun:) çünkü bir şeylerin kıymetini biliyorsun yaşadıklarından ötürü:) umarım hayat bundan sonra yüzüne güler canım benim:)
adsız aslında İstanbul'da Mutfak Sanatları Akademisi'ne gidip kendimi bu yönde geliştirmeyi çok istiyorum ama şartlar işte:(
bubble doğru söylüyorsun hayat herkese cömert davranmıyor malesef. Ama pek çok olumsuzluk üst üste gelince insanın kolu kanadı kırılıyor işte anlıyorsundur. şu an iyi bir yerde olmana sevindim maşallah diyelim huzurun kaçmasın:) Desteğin için çok teşekkür ederim. Umarım senin de her şey gönlünce olur
Benim de 2 gunde 3 gunde biraktigim isler oldu, ogrenciyken hata yapacagiz ki ogrenelim, eziyet gibi ise gidilmez muhakkak iyi isler vardir baska.
YanıtlaSil